Informację na temat zastosowania staroużytecznych składników interoperacyjności można znaleźć w podrozdziale 6.6 załącznika do Rozporządzenia nr 1299/2014.
Stosownie do zapisów zawartych w ww. podrozdziale jednostka notyfikowana może wydać certyfikat weryfikacji WE dla podsystemu, w którym zabudowane zostały staroużyteczne składniki interoperacyjności pod następującymi warunkami:
- składniki interoperacyjności są zdatne do ponownego użycia;
- podsystem zostanie sprawdzony na zgodność z wymaganiami określonymi w rozdziale 4, a także w zakresie zawartym w podrozdziale 6.2 do rozdziału 7 Rozporządzenia nr 1299/2014 (nie ma zastosowania zgodność składników z podrozdziałem 6.1);
- składniki interoperacyjności nie są objęte deklaracją WE zgodności przydatności do stosowania.
Zgodnie z podpunktem 6.6.1 (2) załącznika do Rozporządzenia nr 1299/2014 dla staroużytecznych składników interoperacyjności ocenionych w wyżej wskazany sposób nie sporządza się deklaracji WE zgodności lub przydatności do stosowania.
W celu wykazania, że składnik interoperacyjności jest zdatny do ponownego użycia, zasadne jest przeprowadzenie oceny ryzyka zgodnie wymaganiami Rozporządzenia nr 402/2013.
W ramach tego postępowania należy odnieść się do następujących aspektów:
- czy wyrób był odpowiednio dopuszczony do eksploatacji i wprowadzony do obrotu;
- czy wyrób spełnia wymagania pozwalające na potwierdzenie zgodności podsystemu z wymaganiami zasadniczymi;
- czy są właściwe interfejsy wewnętrzne (tj. czy wyrób zachowuje swoją wewnętrzną integralność);
- czy są właściwe interfejsy zewnętrzne dotyczące współpracy z innymi urządzeniami oraz prac w nowych warunkach eksploatacyjnych (w przypadku niniejszego zapytania, czy wyroby te są dostosowane do współpracy z innymi urządzeniami przy prędkości 250 km/h);
- czy wyrób staroużyteczny posiada aktualną dokumentację dotyczącą utrzymania, w której określono m.in. graniczne wartości zużycia, sposób montażu, odniesienie do prowadzonych ocen okresowych wyrobu.
Warto podkreślić, że odpowiedzialność za ocenę zdatności oraz zastosowanie wyrobu staroużytecznego w podsystemie ponosi podmiot decydujący się na dalsze eksploatowanie tego wyrobu.