Sąd Najwyższy rozpoznał skargę kasacyjną PKP Polskie Linie Kolejowe. Sprawa dotyczyła decyzji Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego ze stycznia 2012 r. zastępującej umowę o udostępnienie infrastruktury kolejowej pomiędzy PKP Polskie Linie Kolejowe a jednym z przewoźników kolejowych. W 2013 roku PKP PLK złożyło odwołanie od decyzji, oddalone przez Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, a następnie apelację oddaloną w 2015 roku przez VI Wydział Cywilny Sądu Apelacyjnego w Warszawie.
Sąd Najwyższy po rozprawie przeprowadzonej 22 marca 2017 r. postanowił oddalić w całości skargę kasacyjną PKP Polskie Linie Kolejowe. Sąd potwierdził stanowisko Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego, że wykładnia przepisów ustawy o transporcie kolejowym jednoznacznie wskazuje na jego zakres kompetencji. Sąd również orzekł, że decyzja Prezesa UTK zastępująca umowę powinna regulować wszystkie zagadnienia niezbędne dla właściwego funkcjonowania relacji zarządca – przewoźnik. Elementami umowy o udostępnienie infrastruktury kolejowej mogą być nie tylko składniki, które były przedmiotem sporu, ale również wszystkie te, które, w ocenie Prezesa UTK, są niezbędne do kompleksowego uregulowania zasad współpracy pomiędzy zarządcą i przewoźnikiem kolejowym.
Jest to już drugie orzeczenie Sądu Najwyższego, potwierdzające kompetencje Prezesa UTK w zakresie regulacji rynku kolejowego (sygn. akt III SK 69/15 z 1 lutego 2017 r.).
Sygn. akt:
Decyzja prezesa UTK DRRK-WR-910-18/2011 z 20 stycznia 2012 r.
Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów - sygn. akt XVII AmK 7/12
Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny - sygn. akt VI ACa 911/14
Sąd Najwyższy - sygn. akt III SK 80/15