Na podstawie art. 104 § 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego oraz art. 10 ust. 1 pkt 4, art. 13 ust. 1 pkt 8, art. 14 ust. 4, art. 66 ust. 1 pkt 2 lit. b w zw. z art. 17a ust. 4, art. 66 ust. 2 i art. 66 ust. 2b ustawy z 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym, po przeprowadzeniu wszczętego z urzędu postępowania administracyjnego, decyzją z 18 sierpnia 2014 roku Prezes Urzędu Transportu Kolejowego nałożył na przewoźnika kolejowego Kolej Bałtycka S.A. z siedzibą w Szczecinie, karę pieniężną za nieterminowe przedłożenie Prezesowi UTK raportu w sprawie bezpieczeństwa, o którym mowa w art. 17a ust. 4 ustawy.
Nieterminowe przedłożenie raportu bezpieczeństwa przez przewoźników kolejowych i zarządców infrastruktury jest sankcjonowane przez Prezesa UTK karą pieniężną, nakładaną w drodze decyzji, w wysokości do 2% rocznego przychodu osiągniętego w poprzednim roku kalendarzowym. Ustalając wysokość kary pieniężnej, Prezes UTK uwzględnia zakres naruszenia przepisu, dotychczasową działalność podmiotu oraz jego możliwości finansowe zgodnie z treścią art. 66 ust. 2 i ust. 2b ustawy o transporcie kolejowym.
Prezes Urzędu Transportu Kolejowego podkreśla, że przedsiębiorca posiadający status zarządcy infrastruktury lub przewoźnika kolejowego ma ustawowy obowiązek terminowego złożenia raportu bezpieczeństwa. Na prawidłowe wypełnienie tego obowiązku składają się: terminowość działania przedsiębiorcy oraz kompletność raportu bezpieczeństwa. Zgodnie z przepisami ustawy o transporcie kolejowym ww. raport składa się z czterech elementów:
- informacji dotyczącej spełniania wewnętrznych wymagań bezpieczeństwa oraz realizacji planów bezpieczeństwa;
- przedstawienia wspólnych wskaźników bezpieczeństwa (CSI);
- zauważonych nieprawidłowości i wniosków związanych z eksploatacją kolei;
- wyników wewnętrznych audytów bezpieczeństwa.
W związku z tym Prezes UTK podkreśla, że w rozumieniu ustawy o transporcie kolejowym, z raportem bezpieczeństwa będziemy mieli do czynienia wyłącznie w przypadku, gdy będzie on zawierał wszystkie wymienione wyżej elementy. Pominięcie w treści raportu choćby jednego z nich powoduje, że taki dokument nie może być uznany za raport bezpieczeństwa w rozumieniu art. 17a ust. 5 ustawy.